İstanbul kelimelere sığmayan, hayalleri zorlayan, bazen sevilen, bazen uzaklaşmak istenen ama kaçıp kaçıp sonunda yine dönülen, gecesi ayrı, gündüzü ayrı güzel, eşi benzeri bulunmayan bir şehir.
Son yıllarda içinden birkaç şehir çıkaracak kadar büyümesine ve ülkenin nüfusunun büyük bir çoğunluğunu barındırmasına rağmen iyi ve güzel yanlarıyla hala şiirlere hikayelere şarkılara ilham kaynağı olabilen bir dünya şehri.
Dünya şehri demekten kastım, yaşamlarının kısa bir anını bu şehirde geçirmelerine rağmen yabancı uyruklu tanıdıklarım hala istanbul’u unutamadıklarını ve ilk fırsatta yine dönüp daha uzun zaman kalmak istediklerini hatta sosyal paylaşım sitelerinde Türk mutfağına has yemekleri yaptığmız zaman fotoğraflarını çekip yollamamı böylece biraz olsun hasret giderebileceklerini söylüyorlar.
Dün can arkadaşımın doğum günü vesilesiyle Boğaziçi’nin en nadide tepelerinden birinde toplanıp kendimizi erguvanların morluğuna, şakayıkların iç bayıltan kokularına, kuşlara, martılara, börtü böceğe, denize, suların üzerinde gelin gibi süzülen gemilere teslim ettik. Bunları yaparken de rahmetli yazarlarımızdan Kerime Nadir’i de saygıyla andık. Gençlik yıllarında romanlarını okuduğumuz ve özellikle doğayı, güneşi anlatırken kullanığı tasvirler bize anın güzelliğini yaşatırken 35 yıl öncelerine götürdü. Mayıs ayında geçen romanlarında erguvanların güzelliğinden bahsederken hafif hafif esen bahar rüzgarlarına karşı roman kahramanı kadınların omuzlarına aldıkları kaşmir hırkalara kadar anılarımızı tazeledik.
Bulunduğumuz mekan şairin dediği gibi ” Sana dün bir tepeden baktım Aziz İstanbul” dedirten güzellikteydi. Arka masamızda Türk bir ailenin konuğu olan Kore’li bir grup çoluk çocuk gelmişler derin bir hayranlıkla, bir Boğaziçi’ne bakıyorlar, bir yemekleri inceliyorlar ama bu arada da devamlı fotoğraf çekiyorlardı. Sanki büyülü anların hiç bir saniyesini kaçırmak istemezcesine. Yan salonda balkan havaları eşliğinde Yunanlı bir damat ile bir Türk kızının düğün töreni yapılıyor , Türk ve Yunan müzikleri birbirine karışıyor, iki komşu ülke kaynaşmış bir şekilde kurulan yeni yuvanın mutluluğunu ve neşesini paylaşıyor. Bu düğünün pozitif enerjisi bize de geçti ki farkında olmadan kendimizi bu grupla birlikte dans ederken bulduk.
İstanbul tüm ülke halkını kucakladığı gibi, yabancı ülkelerden gelen konuklarıda sarıp sarmalıyor o eşsiz büyüsüyle kilometrelerce uzaktaki insanları da koynuna çekiveriyor ve tutkunu ediyor.
Güzelim İstanbul’da , talanlara, çirkin yapılaşmaya, kıymet bilmeyen, onu anlayamayan, değerlendiremeyen, özünden ve zarafetinden uzaklaştıran, İstanbulluluk kavramını hiçe sayanlara rağmen onun Boğaziçi’nde yaşamak başka bir duygudur… Herkesin bir gün bu duyguyu tatması dileğimle….
Tebrikler oya hanım, yine harikalar yaratmışsınız..
Teşekkürler Aydın Bey…
Oya Kardeş, 50 yıllık yaşam süresinde 30 yılını boğaziçinde geçirmiş biri olarak yazında belirttiğin gibi istanbulda boğaziçinde yaşamak bir ayrıcalık, hislerimize tercüman oldun , Teşekkürler
Bir Boğaziçi’li olarak yorum ve ziyaret için çok teşekkürler….sevgilerimle…