Artık anladım sanırım.
Biz ‘bitti’ğimizde bitmişiz.
Ne ümit, ne umut kalmış geriye.
‘Sen’ ve ‘ben’ kalmışız sadece.
Ayrı ayrı sen ve ben…
Son umut, içimdeki son senli umut ‘sevemem’ deyişinle bitti.
Haberin olsun küçüğüm vazgeçişim yakındır.
Yalan söyleyen sen olduğun halde inanılmayan bendim.
İnanılmayan benim sevgimdi.
Tekrar inanmaya çalışmayalım da zaten birbirimize, çünkü tekrar demek için bile kalmamışız.
Öyle çok yakmışız ki birbirimiziduman küllerimizi bile savurmuş.
Mesafe falan da kalmamış aramızda.
İki ayrı dünyanın insanı bile değiliz artık.
Yok olmuşuz birbirimizde.
Gidiş falan da yok.
Biz hiç gelmemişiz birbirimize.
Sevgimizi sorgulayacak kadar uzağız birbirimize.
Biz seninle iki zıt kutup olsak birbirimizi çekemeyiz artık.
Çünkü gücüm bitti benim.
Ben çaldım kapıyı sevgili, açan olmadın, geri dönüyorum.Arkamı döndüm artık, kapı açılsada göremem.
Aynı yolu farklı umutlarla yürüyorum şimdi.
Başka bir kapı çıkana kadar yoluma, heyecanla sana koştuğum yoldan döneceğim hep.
Öyle uzaklaştım ki senden.
Artık ne mesafe var ne de iki ayrı dünya.
Aynı dünyada yan yana dururken yokuz birbirimiz için…