Kedi Yavrusu…

Bazen hic ummadığınız bir olay en üzgün en mutsuz en umutsuz olduğunuz bir  anda gönül pencerenizi aralar ve içeri ışıklar, çiçek kokuları, kırlarda duyulan çan sesleri, serin rüzgarlar doldurabilir.

Böyle canımın  çok sıkkın olduğu bir günde kendimi bana göre İstanbul’un en özel semtlerinden biri olan Eminönü’ne attım. Meydandaki seyyar satıcıların yanında bir banka oturdum. Dünyanın birçok ülkesinden gelmiş turistlerin hayran bakışlarını, evlenmek üzere olan genç kızların aldıkları çeyiz paketlerini taşırken ki kuracakları yeni yuvanın mutlu tebessümleri yayılmış yüzlerini, annelerinin ellerini  tutarak yürüyen çocukları, camilerden çıkan , ibadetin verdiği huzuru ve mutluluğu yansıtan insan manzaralarını izlerken birden bir  yavru kedi sesinin peşine takılmış buldum kendimi.

Topu topu bir avuçtu.

Ağlıyordu.. Ağlarken kocaman  açılan ağzındaki pembecik dili kıvrılıyor, insanın o dili tutup düzeltesi geliyordu. Sanki o zaman ağlaması duracakmış gibi….

Elime aldım

Titredi..Korktu…

Korkuyla atan  minicik yüreğini avuçlarımda  hissedebiliyordum.

O sırada  tezgahların arasından  bir esnaf elinde içi süt dolu  ufacık  bir biberonu bana uzattı.

Beslemek ister misiniz ?

Bu cümle ile bana  kırlardaki   çan seslerini, serin rüzgarları, çiçek kokularını, rengarenk ışıkları  bahşetti.

O anda orada niye bulunduğumu, canımın neden sıkkın olduğunu ve nedeni nasılı kısaca her şeyi  unuttum… Ellerimin arasındaki tüylü, yumuşacık, sıcacık beden tüm sorunlarımdan beni uzaklaştırdı. O da karnı doyunca sakinleşti, bana sokuldu ve  uyudu.

Şimdi kim daha mutlu oldu?

Ben mi?

Anneciği olmadığı için bu yavruya süt anneliği yapan büyük yürekli küçük tezgahlı esnaf kardeş mi?

Ya da sokaklardaki başı boş sahipsiz  hayvanların üzerinden zevk için arabası ile geçen zavallılara;  bu hayvanların gözlerini oyan, kuyruklarını, kulaklarını kesen, tekmeleyen, taş atan insanlara rağmen kendisine böyle sahip çıkan, seven insanların var olduğunu idrak edemese de hissedebilen yavru kedi mi?