İşe giderken sabahları erken kalkmaktan nefret eden, hani deyim yerinde ise ıspatula ile kazınacak kadar yatakla bütünleşen ben, şimdi sabahın bir köründe kurulmuş saat gibi uyanıyorum. Kalbim heyecanlı ve hızlı çarpıyor. Korkulu bir haber almış gibi beynim panik halinde.. “ben emekliyim, ben emekliyim” diye tekrarlıyorum.. “emekli oldum, ne olacak şimdi?”..

Senelik iznim bitmiş ve işe döneceğim duygusu ile evde bulunduğum her günü hafta sonuymuş gibi yaşıyorum.

Burası bensiz yürümez dediğim işyerimden de hiç ses seda çıkmıyor.. İşler yolunda galiba, yerime hemen birini koyuverdiler demek..

İş arkadaşlarımın “Ne var, ne yok, sıkılıyor musun?” sorularına maruz kalmamak için onlara ballandıra ballandıra geziyorum tozuyorum diye anlatıyor, ohh, dünya varmış emeklilikte imajını yaratıyorum. Onlar bana kıskanç gözlerle imrenerek bakarken, benim ruhumda fırtınalar esiyor haberleri yok..

Neden bana ne iş yaptığımı sorduklarında “emekliyim” diye yanıt vermek, “ben atıl biriyim,  bir işe yaramam” demekle eş değer geliyor..

Yatakta yatmak hoşuma gitmiyor, yataktan kalkmak da hoşuma gitmiyor ama.. dışarıda, sokaklarda gezinmek de istemiyorum.. alışveriş yapmak zevksiz geliyor, kalabalık ortamlar canımı sıkıyor.. sessizlik ise ruhumu daraltıyor.. okumak için aldığım kitaplar öylece durup kitaplığımdan bana bakıyorlar.. Hani insan ellerini düşündüğü vakit, onları koyacak bir yer bulamaz  da fazlalıkmış gibi gelir ya  , ben de bedenimi öyle görüyorum ve ona bir türlü yer bulamıyorum..

Kısaca kendimi  iyi hissetmiyorum..

Şimdi eminim içinizden diyorsunuz ki, “bu düpedüz depresyon”!

İşte, ben de bunu içten içe kendime fısıldıyorum.. Üstelik sebebini de biliyorum..

Çünkü ben emekliyim..

Henüz altı ay oldu…

Halbuki yıllarca, sabahları erkenden uyanmak zorunda kalmadan, hobilerimi hayata geçirmekten, evimle haşır neşir olmaktan, zaman mefhumunu düşünmeden mutfağımda istediğim yemekleri keyifle pişirmekten, sevdiklerime daha fazla zaman ayırmaktan, tüm haklarını elde ederek genç denecek bir yaşta emekli olmanın ne çok hayalini kurmuştum.

Nereden çıktı bu depresyon şimdi?

İşte yıllardır hayalini kurduğum o günlere sağlıklı olarak ulaştım. Şimdi emeklerimin, çektiğim zahmetlerin karşılığını alma zamanı..

Bu bir geçiş dönemi elbette geçecek..

Ya da yeni bir yaşamın doğumu.. doğumlar sancılı olur…

Kimbilir belki de yılların getirmiş olduğu alışkanlık zincirlerinden kurtuluşun sıkıntısı bu..

Hayat insanın her döneminde renkli bir o kadar da zevkli ve keyifli.. Tadına varmalı..

Fısıltılara kulak tıkayıp, yüksek sesle kendime söylüyorum..

Kızım, yarın bir başka güzel olacak.